Δεν τη βλέπω καθημερινά. Δεν έχουμε βρεθεί ποτέ από κοντά. Μαθαίνω νέα της μέσα από ένα γράμμα, ένα σχέδιό της και λίγα λόγια. Παίρνω φωτογραφίες της και τη βλέπω να μεγαλώνει. Καμαρώνω για τις επιτυχίες της και για όσα μου φτιάχνει. Είναι κορίτσι και παίζει ποδόσφαιρο! Στη Σενεγάλη! Μένει σε μια πολύ απομακρυσμένη και φτωχή περιοχή της χώρας της κι έχει μπροστά της πολλά εμπόδια. Είναι η Φατού, που με συντροφεύει χρόνια τώρα στο υπέροχο ταξίδι της Αναδοχής της ActionAid.
Η κοινότητά της, το Μπακέλ, βρίσκεται στα σύνορα με τη Μαυριτανία, μακριά από την πρωτεύουσα της Σενεγάλης, Ντακάρ, και φυσικά πολύ μακριά από την Ελλάδα. Κι όμως, εγώ δεν τη νιώθω μακριά, ίσα – ίσα αισθάνομαι ότι εκείνη και οι άνθρωποι που ζουν στην περιοχή δράσης της ActionAid είναι πρόσωπα δικά μου. Άνθρωποι με τους οποίους συνδεόμαστε χάρη στη γέφυρα αλληλεγγύης που δημιουργεί η Αναδοχή.
Όταν είχα ξεκινήσει να δουλεύω στην ActionAid το 2008 είχα τη μεγάλη τύχη να βρεθώ σε μια άλλη κοινότητα Αναδοχής στο μακρινό Μπανγκλαντές. Φτάσαμε στο Κούριγκραμ, μια περιοχή που εκτεινόταν δίπλα σε ένα από τα πολλά ποτάμια της χώρας. Το πρώτο εκείνο βράδυ, την ώρα που έδυε ο ήλιος, γνώρισα τους πρώτους κατοίκους. Οι άνθρωποι αυτοί ζούσαν πάνω σε ένα από τα νησάκια που είναι τόσο χαμηλά, που εξαφανίζονται όταν φουσκώνει το ποτάμι. Με καλωσόρισαν και με έβαλαν να καθίσω στη μοναδική καρέκλα τους. Με ρώτησαν πολλά για μένα, τη ζωή μου, τη χώρα μου. Τους ρώτησα κι εγώ «πώς ζείτε; φτάνει το φαγητό;». «Όχι,» απάντησαν «δεν φτάνει γιατί πήρε τα χωράφια μας το ποτάμι στην προηγούμενη πλημμύρα.» «Ωχ, κι εσείς τι κάνετε; Πώς προφυλάσσεστε;», ρώτησα. «Τι να κάνουμε; Αν είναι θέλημα Θεού να πνιγούμε, θα πνιγούμε.»
Η απάντηση αυτή με συγκλόνισε και είναι κάτι που με συνοδεύει από τότε. Ρώτησα τους συναδέλφους από την ActionAid στο Μπανγκλαντές, προσπαθώντας να καταλάβω πώς ένας άνθρωπος φτάνει σε τέτοια απελπισία. Μου εξήγησαν ότι δεν ήταν πρώτη φορά που το ακούγανε. Το συναντούσαν κι εκείνοι όταν κατά τη διάρκεια μιας πλημμύρας έβγαιναν με τις βάρκες για να σώσουν ανθρώπους που ήταν έτοιμοι να αφεθούν στα νερά. Ήταν άνθρωποι, μου εξήγησαν, που ζούσαν έξω από την περιοχή δράσης της ActionAid και άλλων τοπικών οργανώσεων.
Την επομένη γνώρισα τις γυναίκες του συνεταιρισμού που είχε δημιουργήσει η ActionAid. Αφού τα είπαμε και μου εξήγησαν τι προσπαθούν να πετύχουν, έκανα την ερώτηση που με έκαιγε: «Εσείς τι θα κάνετε όταν θα έρθει η πλημμύρα;» «Α, μα έχουμε σχέδιο,» μου απάντησαν και μου εξήγησαν με λεπτομέρεια τι είχε αναλάβει να κάνει η κάθε μια. Μου είπαν, επίσης, πώς διεκδίκησαν από τις τοπικές αρχές και πέτυχαν να ανυψωθούν οι δρόμοι για να υπάρχει τρόπος διαφυγής και να κατασκευαστούν καταφύγια για ανθρώπους και ζώα. Μέχρι και το κορίτσι με τη σφυρίχτρα μού γνώρισαν, που έδωσε το σήμα στην προηγούμενη μεγάλη καταιγίδα κι έσωσε την οικογένεια και τους γείτονές της.
Από τις ενημερώσεις που λαμβάνω, τόσο από τη Σενεγάλη, αλλά και από όλες τις χώρες όπου η ActionAid έχει πρόγραμμα Αναδοχής βλέπω τέτοιες αλλαγές να συμβαίνουν: ανθρώπους, που αποκτούν γνώσεις και σχέδιο. Και σκέφτομαι τη Φατού στο χωριό της να αποκτά κι εκείνη γνώσεις και σχέδιο για να φτιάξει τη ζωή της όπως τη θέλει. Αυτή είναι η χαρά, εξάλλου, που παίρνουμε όλοι εμείς οι Ανάδοχοι που έχουμε μάθει να αγαπάμε ανθρώπους που δεν θα γνωρίσουμε ποτέ.
Photo Credits: Άννα Μπότσογλου/ ActionAid