Φυσικά και το 2016 ήταν μία από τις πιο κομβικές χρονιές της ζωής μου.
Ας σταθούμε όμως στον Phu.
Toν Phu, μού τον γνώρισε ένας ταχυδρόμος στις 17 Ιουνίου 2016 που μου χτύπησε το κουδούνι λίγο πριν φύγουμε για το αεροδρόμιο. Δύο εβδομάδες πριν, είχα κάνει αίτηση Αναδοχής στην ActionAid και εκείνη τη μέρα έλαβα την κάρτα του «παιδιού μου», ένα αγοράκι 8 ετών από την κοινότητα VihnLong του Βιετνάμ. Λίγο καιρό μετά τού συστήθηκα κι εγώ στέλνοντάς του το πρώτο μου γράμμα και τη φωτογραφία μου. Έκτοτε ο Phu μου έστελνε συνέχεια ζωγραφιές και γράμματα λέγοντάς μου τα νέα του.
Δε θα με χαρακτήριζα πρότυπο Αναδόχου καθώς δεν του ξαναέστειλα γράμμα να του απαντήσω σε όλα αυτά που μου έγραφε εκείνος με ενθουσιασμό. Μ’έφαγε η δυτική καθημερινότητα και δε νιώθω και τόσο περήφανη γι’αυτό...
Τρία χρόνια μετά, πάλι καλοκαίρι κι αφού είχα λάβει αρκετά γράμματα και ζωγραφιές του Phu είχα αποφασίσει ότι θα κάνω αίτηση για τo επόμενο ταξίδι αλληλεγγύης Αναδόχων της ActionAid, όπου κι αν γίνει αυτό. Γύρω στα μέσα Ιουλίου λαμβάνω email ότι το ταξίδι θα γίνει στη Ζιμπάμπουε, τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς. Προφανώς και την επόμενη μέρα δήλωσα συμμετοχή! Όταν τέλος του μήνα ενημερώθηκα πως κληρώθηκα μαζί με άλλα 44(άγνωστα σε μένα) άτομα, για το συγκεκριμένο ταξίδι, άρχισα σιγά σιγά να προετοιμάζομαι γι’αυτό που όλοι αποκαλούσαν «ταξίδι ζωής».
Στο ενδιάμεσο έλαβα μια ακόμη ζωγραφιά από τον Phu και ένα γράμμα που μου εξηγούσε πως δε θα μου ξαναγράψει καθώς η ActionAid αποχωρεί από την κοινότητά του, ολοκληρώνοντας επιτυχώς το έργο της εκεί μετά από 15 χρόνια υποστήριξης στους κατοίκους, οι οποίοι πλέον είχαν καταφέρει να σταθούν στα πόδια τους και να τα βγάζουν πέρα μόνοι τους. Μέσα στον ίδιο φάκελο έλαβα μια καινούρια φωτογραφία του Phu, o οποίος μετά από τρία χρόνια μπορώ να πω οτι είχε μεγαλώσει εμφανώς (φυσιολογικό θα μου πεις) καθώς και μια καινούρια κάρτα της Thu, η οποία από δω και στο εξής θα είναι το νέο μου «παιδί» από την κοινότητα TraVihn του Βιετνάμ. Ήταν λίγο περίεργο συναίσθημα το αποχαιρετιστήριο γράμμα του Phu γιατί κυρίως ένιωθα άσχημα που του είχα στείλει αυτά τα τρία χρόνια μόνο εκείνο το πρώτο μου γράμμα.
Φωτογραφία από τα γράμματα της Thu
Τον Οκτώβρη της χρονιάς που μας πέρασε λοιπόν, ταξίδεψα με την ActioAid και άλλα 44 άτομα στη Ζιμπάμπουε. Ήταν η μεγαλύτερη αποστολή ομάδας που έχει ταξιδέψει ποτέ σε ταξίδι αλληλεγγύης της ActionAid. Για το ταξίδι αυτό δε θα σας πω πολλά. Επίσης δε θα αναφέρω για το συναίσθημα της προσφοράς αλλά ούτε και για τη δύναμη που πήρα από το χαμόγελο αυτών των ανθρώπων που στην πραγματικότητα δεν έχουν τίποτα, αλλά τελικά φεύγεις από εκεί με το ερώτημα ποιος έχει περισσότερα; Αυτοί ή εγώ;
Θα αναφέρω μόνο ότι αλλάξαμε τρία αεροπλάνα και ένα εξάωρο λεωφορείο για να φτάσουμε στον τελικό μας προορισμό και πως ακόμη κι αν η διαδρομή ήταν 10 φορές μεγαλύτερη από αυτήν, θα την ξαναέκανα με το ίδιο τεράστιο χαμόγελο που δεν ξεκόλλησε στιγμή από το πρόσωπό μου εκείνες τις επτά ημέρες. Με το ταξίδι αυτό η ActionAid απέκτησε πρόσωπο για μένα. Έγινε η Σοφία, η Πόλυ, η Σίσσυ, η Σοφιαλένα, η Μυρσίνη και η Ειρήνη που ήταν συνεχώς δίπλα μας να μας καθοδηγούν και να μας λύνουν την όποια απορία είχαμε. Προσωπικά συζήτησα αμέτρητες ώρες μαζί τους σχετικά με το έργο της ActionAid, στις καθημερινές διαδρομές μας με το λεωφορείο κι εκεί αρχίσαμε να σκεφτόμαστε και να δουλέυουμε το πώς θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε μέσα από τα ESIOT σε όλο αυτό που κάνουν και που είδα με τα ίδια μου τα μάτια. H συνεργασία αυτή λοιπόν γεννήθηκε σε ένα λεωφορείο προς την κοινότητα Nyanga της Ζιμπάμπουε τον Οκτώβρη του 2019.
Δε φανταστήκαμε σε καμία περίπτωση πως λίγους μήνες μετά, ολόκληρος ο πλανήτης θα υποφέρει απο έναν άγνωστο ως τότε ιό. Είχα ζητήσει μόνο να αποφασίσουμε οι ίδιοι πού θα δοθούν τα χρήματα που θα μαζέψουμε από τα σανδάλια που θα σχεδιάσουμε για την ActionAid. Τα σανδάλια που σχεδιάστηκαν και πλαισιώνουν αυτήν την συνεργασία είναι τα #keros και #aspronisi και το 20% των εσόδων από τις πωλήσεις τους θα διατεθούν στην ActionAid για την αντιμετώπιση του covid-19 σε χώρες που πραγματικά μας έχουν ανάγκη περισσότερο από ποτέ και που το σύστημα υγείας είναι σχεδόν ανύπαρκτο.
Όσο για τη Τhu έχω ήδη λάβει τρία γράμματα με ζωγραφιές από αυτήν και έχω στείλει κι εγώ τρία σε αυτήν. Είδα από κοντά τη χάρα που παίρνουν τα παιδιά αυτά από ένα απλό γράμμα και τη δύναμη που τους δίνει αυτή η επικοινωνία. Δεσμεύτηκα λοιπόν άτυπα στον εαυτό μου να στέλνω τα γράμματά μου, χαρίζοντας στη Thu χαμόγελα μέσα από κάτι τόσο απλό!
Έχω ήδη ξεθάψει από το πατάρι μας στην Τήνο τη συλλογή μου από φύλλα αλληλογραφίας που έκανα όταν ήμουν πιο μικρή. Σε αυτά γράφουμε και τα γράμματα της αδερφής μου, της μαμάς μου και της γιαγιάς μου(91 ετών!) που στέλνουν στα «παιδάκια τους» στην Παλαιστίνη και στη Σενεγάλη!
Photo Credits: Ειρήνη Σιώτη και ActionAid