Ονομάζομαι Νένα Ζώη και διδάσκω ελληνικά σε γυναίκες πρόσφυγες στο Pomegranate Project. Είμαστε δύο δασκάλες που παραδίδουμε καθημερινά μαθήματα, ακόμη και τώρα στην περίοδο της καραντίνας κάνουμε μάθημα διαδικτυακά. Τα τμήματα είναι διαφορετικά και οι μαθήτριές μας είναι από αρχάριες έως και το πρώτο πτυχίο ελληνομάθειας.
Η εμπειρία μου αυτή είναι από τα σημαντικότερα πράματα που έχω κάνει στη ζωή μου. Συμμετείχα από μικρή σε κοινωνικούς αγώνες για έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο και σέβομαι τις διαφορετικές κουλτούρες όλων των λαών. Με αυτή την αντίληψη ούτε καχύποπτη υπήρξα ούτε φοβήθηκα όταν οι βάρκες με τους πρόσφυγες έφταναν στις ακτές των νησιών.
Τι να φοβηθώ; Εξαθλιωμένους ανθρώπους; Γυναίκες με μωρά στην αγκαλιά; Άντρες απελπισμένους; Παιδιά χωρίς οικογένεια, μόνα τους; Ανθρώπους που ταξίδευαν σε μία φουσκωτή βάρκα, ο ένας πάνω στον άλλον, διαλυμένοι, παγωμένοι, βρεγμένοι, πεινασμένοι, ξεριζωμένοι από τους πολέμους και την καταστροφή; Τι να φοβηθώ; Μόνο λύπη και θυμό ένιωθα, ανήμπορη να βοηθήσω… Μια εικόνα από εκείνες τις μεγάλες εικόνες ντροπής εκφράζει την τραγωδία που εξελίσσεται τον 21ο αιώνα. Η εικόνα του μικρού Αϊλάν με το κατακόκκινο μπλουζάκι του δίπλα στον φλοίσβο του γιαλού…
Ζω στο κέντρο της Αθήνας, στην πλατεία Βικτωρίας. Εκείνες τις ημέρες αντίκριζα καθημερινά γεμάτη ανθρώπους την πλατεία, άνθρωποι είχαν βρει καταφύγιο εκεί. Στο πεζοδρόμιο, κατά μήκος της πλατείας, σκηνές είχαν στηθεί γεμάτες οικογένειες, γυναίκες, άντρες… Τι να δώσεις, σε ποιον να πρωτοδώσεις…
Δεν μπορούσα πια να συζητώ το κακό που συμβαίνει δίπλα μου, στην πόρτα του σπιτιού μου, να αναλύω θεωρίες και έννοιες, ένιωθα την ανάγκη να δράσω, να προσφέρω έμπρακτα.
Σήμερα, βρίσκομαι στο σημείο που διδάσκω τη γλώσσα μου σε εκείνες τις γυναίκες, στις μανάδες, στις αδελφές, στις κόρες μέσω του προγράμματος στο οποίο συμμετέχω. Η αντίληψή μου έχει διαφοροποιηθεί, έχω μάθει πολλά από τις γυναίκες. Αισθάνομαι οικεία με αυτές, σαν να γνωριζόμαστε από παλιά. Η συμπεριφορά τους, ο τρόπος τους, η τέχνη τους είναι γνώριμα, μοιάζουν με όσα έχω μάθει, δεν διαφέρουμε και τόσο πολύ, από ό,τι ανακαλύπτω. Βλέπω πόσο γενναίες είναι και πόσο προσπαθούν. Τις σέβομαι και με γεμίζουν ελπίδα και κουράγιο.
Στους συμπατριώτες μου κάνω την προτροπή να μη φοβούνται, να παραμείνουν άνθρωποι ενάντια στην προπαγάνδα και την ξενοφοβία που συντελείται. Να θυμηθούν τη δική μας Οδύσσεια, την δική μας ξενιτιά. Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε, έχουμε να μοιράσουμε. Και αυτό είναι αρκετό και έχει τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο μας. Να αλλάξει τους εαυτούς μας και να μεταδοθεί. Η κοινωνική αλληλεγγύη είναι η δύναμη και η απάντησή μας.
*Σημείωση: Η Ελένη συμμετείχε στην εκδήλωση της ActionAid «Από τη θεωρία στην πράξη: ο εθελοντισμός στο προσφυγικό» την 1η Φεβρουαρίου.
*Φωτογραφία αρχείου - Omar Havana / ActionAid