Δεν τη βλέπω καθημερινά. Δεν έχουμε βρεθεί ποτέ από κοντά. Μαθαίνω νέα της μέσα από ένα γράμμα, ένα σχέδιό της και λίγα λόγια. Παίρνω φωτογραφίες της και τη βλέπω να μεγαλώνει.

Η αλήθεια είναι πως όταν μπήκα στην σχολή δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω, ή τι μπορούσα να κάνω, και τα πρώτα έτη απλά  πήγαινα με τους ρυθμούς της με την ελπίδα κάποια στιγμή να μου έρθει η φώτιση και

Το χιούμορ μας και ο τρόπος με τον οποίο αντιδράμε σε κρίσιμες στιγμές, δείχνει πολλά για το ποιοι είμαστε.

Νομοτελειακά οι πρώτες μέρες σε νέο περιβάλλον, ειδικά εργασιακό, σου προκαλούν αμηχανία. Κάτι τέτοιο δε συνέβη και με το Επίκεντρο της ActionAid.

Διαφορετικότητα – ξενοφοβία – ενσωμάτωση – φιλοξενία.

Έρχονται κάποιες στιγμές που προσπαθείς να γράψεις για ένα θέμα, ενώ αισθάνεσαι ότι όλα έχουν ειπωθεί.

Αν αυτό το κείμενο δεν είχε τον παραπάνω τίτλο, θα είχε το «τι να μην κάνεις όσο θα μείνεις σπίτι» - ελπίζοντας πραγματικά να ακολουθείς τις οδηγίες των ειδικών και να είσαι σπίτι!

Είναι εύκολο να παρατηρήσει κανείς ότι ενώ η πλειοψηφία των υποστηρικτών της ActionAid είναι γυναίκες, σπάνια αναφερόμαστε στις υποστηρίκτριές μας.

Αρχές Σεπτέμβρη και βρισκόμενη σε μία μεταβατική φάση (όπως οι περισσότεροι κάθε Σεπτέμβρη) ψάχνω να γεμίσω το πρόγραμμά μου με καινούργια ενδιαφέροντα πράγματα.